Okay. Nagdecide kong dito magblog ng tungkol dito kasi alam ko dito, walang magrereact. At isa pa, pinafollow niya kasi ako sa Tumblr account ko, so, no choice. Dito talaga.
        Naiinis ako sa sarili ko. Angparanoid ko kasi. Haay.
Okay naman ako kanina. Okay ako nung nasa PYC ako, (YFC activity). Tawa ako nang tawa dahil sa mga kaibigan ko. (Salamat sa kanila). Enjoy ako sa pagttake ng pictures ng bawat scene/tao. Okay naman ako. Okay na okay ako kanina. Sa katunayan, angsaya ko pa eh. Angsaya-saya ko pa. Kasi kahit papano, kinausap ako niya ako. Yun bang, hindi ako yung gumawa ng way para makapagusap kami. Kundi siya talaga. Angsaya ko. Abot-langit talaga ngiti ko kanina. Lalo na nung nagwoworship na kami. Angsarap kasi talaga sa feeling. Akala ko pa kanina, uuwi akong malungkot. Na hindi man lang siya makakausap. Pero hindi. Angbait lang talaga ni God sakin. Kasi kahit nga papaano, nagkausap kami.
        Pag-uwi ko, tinanong lang naman ako ng tatay ko kung bakit 9 na ko nakauwi. Edi pinaliwanag ko tapos yun, okay na. Tapos nag-online ako agad. Nilipat ko yung pictures from memory stick to laptop. Para anytime, pwede ko nang iupload. Nagonline ako sa Tumblr at Facebook. Nagupdate. Tapos nagstart na namang magpop yung chatbox ng group ng chapter 3. Soooo, ako, binabasa ko lang. Hindi ako masyadong nakikisali kasi hindi ako sanay. Tapos biglang, may nakita ako. Ung angsakit lang talaga. Swear nung nakita ko, naluha ako nang konti. Hindi ko to pwedeng iiyak since nandito lang si mommy malapit sakin. So kailangan ko talagang itago.
        Sabi ko na nga ba. Si Alyanna talaga. Angawkward banggitin nung name niiya pero dahil panatag naman akong hindi nila to mababasa, o sige na, binanggit ko na din. ANGSAKIT LANG. ANGSAKIT LANG TALAGA. Yung pakiramdam na angsaya-saya ko kanina dun sa event. Todo worship. At maghapon ko siyang kasama. Tapos biglang, eto paguwi sa bahay, masasaktan ako sa makikita ko. Anyway, alam ko na naman talagang si Alyanna e. Pero masakit lang talaga na mismong makikita pa ng mga mata ko. Akala ko masakit nung naginvestigate/nagstalk ako e. Pero mas masakit pala kapag mismong mata ko na yung makakakita.
         Angsakit lang talaga :(((((((( SOBRA. Naiiyak na ko pero kailangan ko tong pigilan. Pero angsakit lang kasi talaga;(((( Alam mo yung pakiramdam na, gustong gusto ko nang sabihin sa kaniya na siya yung lalaking 3 years ko nang gusto. Siya yung lalaking nasa Tumblr ko lagi. Siya yung ideal man ko. Siya yung gusto ko. Pero hindi ko magawa kasi alam ko namang may iba na siyang gusto. Natatakot ako sa magiging reaksyon niya:( Angsakit lang talaga:( Haay, Ang OA ko. Pero eto talaga yung nararamdaman ko ngayon. Words are not enough
:((( Angsakit. Sobrang tumagos sa puso ko:( Gusto kong umiyak nang malakas. Sumigaw. Lahat na.. HAY. :(( Bakit kasi nafall pa ko sa kaniya? Dati naman, crush ko lang siya. Angdami nang nangyari. Angdami na ring activities na nagkasama kami pero hindi man lang niya napapansin:( angsakit talagaaaaaaaaaaaaaaa:|||||| 
:((((( 
Ngayon, hindi ko alam kung anong gagawin ko pero let me guess. Hahayaan ko na lang ulit to. Lagi namang ganito. Wala nang pinagbago. Papalipasin. Sana lang lumipas:( masakit talaga eh:(

Hi, Blogger!

It's been a long time since I last visited you. Well, there are a lot of things to tell but I think, this night wouldn't be enough for those never-ending stories. SO yeah, I am just dropping by. :)

Ourselves are our best domicile

Okay. This is about our endless rants and complaints about being ourselves and not being him/her. 


Well, I used to judge myself before. I used to get envy to other people. I often tell myself, what's the problem with me? Why do I have to be like this and why they are as cloudless person as they are, unlike me. I used to question myself regarding those things that I can't do, my Achilles' heels, and endless grumble. I told myself, if only I could be her, i think I will be the happiest person on Earth. That if I will be on her shoes, I will be near-to-perfect being and no one will hate me. That if I will be her version, I will be a better person. I cried. I screamed. Then one day, I found myself finally accepting the things that I possessed, the things that I have from the start. Gradually, I can agree to take my flaws and say yes to my imperfections. Something cross upon my mind. That God would never put me in a place if He knows that I won't be happy. And so He put me here, in this place where I am perfectly fit. That if I were be another person, I won't be as precise as I am right now for my family, friends and other people. I won't be this happy or maybe I'll become sadder if I'm not here in this place. What I'm saying is, I was born to be here not to be there. To be me not to be someone else. And if I once thought that i'll be better if i'll own somebody else's life, that's enough, because it's untrue.


Oh well, this will serve as my point of view for the coming years in my life. I know I'm a happy me. I'm happy being me. And if ever I feel dejected, I will just think of this one: God would never put me in a place if He knows that I won't be happy.