April 19, 2012, 11 p.m.

Can't find the right words to describe how I am right now.


My day went alright. Dumating na si tito Alex kaninang 12 nn galing Saudi. He gave me two books; Northanger Abbey & Pride and Prejudice. Excited na akong basahin. Actually, nasimulan ko na yung Northanger Abbey. And hinihintay ko na lang na matapos akong magblog dito at itutuloy ko na ang pagbabasa. Yun nga. Masaya naman yung earlier part ng araw ko. Nanood kami ng mga pinsan ko ng The Wishing Stairs kanina, at yun na lang ulit yung bonding namin. Then, mga bandang 7 p.m., nagyaya na yung dalawang kapatid ko na umuwi. Nabored na siguro. So yun. Umuwi kami and then, deretso agad ako sa kwarto. Prepared my snacks and daily routine. Facebook, Twitter, Tumblr, and Blogger. Okay naman ako. Okay naman sana ako kung hindi ko lang siya naalala. Bakit kasi lagi ko siyang naaalala?


Honestly, sa mga oras na 'to, wala na ako sa tamang pag-iisip. I mean, hindi ko na alam. Anglalim-lalim na ng iniisip ko na parang nakarating na ako sa unknown place. Angtagal o nang dinadala 'tong sakit na 'to pero kahit anong bitaw ko pilit pa ring bumabalik sa kamay ko na parang may magnet. Ayaw na ayaw kong magdadrama pero, ewan. Hindi ko lang talaga maiwasan. Sa totoo lang, ayoko ding itype to dito ngayon sa pag-aalalang, baka may ibang taong makabasa na kilala siya, pero wala, gusto kong ilabas lahat dito. :(


Gusto ko nang dumating yung araw na okay na ako at nakalimutan ko na siya para wala na akong inaalalang ganito. Anghirap na kasi talaga. Gabi-gabing pag-iyak. Tindi ng tear glands ko. Unlimited. Nakakabilib. Sana kung gaano kadami yung luha ko, ganun din kadami yung strength ko para makamove on na.


Nakakalungkot ngayon. Sunod-sunod na nagtetext at nagpopost sa Facebook ko ang mga kaibigan ko. Tinatanong nila ako kung ano'ng problema. Yung iba, cheering me up. I feel loved. Sana matapos na ang lahat. Ayoko na. 


Matatapos din 'to. At pag natapos na ang lahat, magiging masaya din ako. Pangako.